Fesleğen Kokusu Sarıcak Bahçelerimizi

Dün gelmemişti,
jartiyer şehvetleri vardı,
kara gölgelerinde sokakların.
Mühürlenmişti bilekleri
çocukların,
bu yüzden ya, bütün sokak lambaları
açtı, susamıştı, kudurgandı.....
Işık vurdukça her çocuğa
yarın, bir yıldız daha kayardı.

Kim değiştirebilir ki,kendi yazgını
kendinden başka.
Eğildikçe sen, biraz daha, biraz daha
mazgal deliğinden bakacak
moraran gözlerin.
Bacakaranda leş yiyicileri,
çarmıha gererken seni
boş tavanlarda arama,
çocuk gözlerini.

Bütün ölümleri görmedin mi
frengili çarşaflarda,
daha fazla ne acıtır canını.......

Biz seninle büyüdük,
bu uçurumun dibinde.
Küçücüktü, ellerimiz.
Çelik dolaplara sığdırdık
çığlıklarımızı......
Her çığlıkta, bir kemiğimiz erirdi.
Geceleri zırlardı,
yorganın altında nefesimiz.
Sessiz sessiz ağlamaktan
acırdı gırtlağımız,
yanaklarımız da acırdı.....
Hem fesleğen de kokmazdı
bizim bahçelerimiz,
sallanır sallanır, dağılırdık
serçe gözlerimizle.........

Ceviz ağacının dibine saklardık
şiirlerimizi.....
Sabahlara kadar ambar dibinde
öfkemizi kusmadık mı, anamıza
babamıza........bütün yetimler.....

Şimdi köpek sesleri çınlıyor sokaklarda,
aç kurtlar saldırıyor omuzlarına.
Ah, be kadın,
kaldırda başını bir bak etrafına,
her yerde seni arıyor, kimliğin.....
Siyahını soyun da gel demiştim,
siyahını soyun,
afyonu patlamış yüreğinin..

Bir çocuk uyandıracak,
öperek seni alnından.
Kirli de olsa gömütün
pembe güller güzel duracak,
hüzünlü gözlerinde............

Hadi gül,
Fesleğen kokusu sarıcak bahçelerimizi......