Fesleğen Kokan Sokaklarda Büyüdük Biz

Fesleğen kokan sokaklarda
büyüdük biz
pencere önü çiçeklerinin
masum güzelliğinin altında öğrendik
vefayı ve delikanlılığı
bizim zamanımızda
evlerin içi samimiyet doluydu
rahmet yağardı odalara
eşya insandan daha değerli
değildi henüz.
Odaların köşesinde kıyısında
sandıklar vardı
körpecik umutlar
saklanırdı içinde
ve mutluluk yalın ayak çocuktu
uçurtmalar uçururdu göğe
masmavi düşlerle örülü.
Tahta kapılardaki tokmaklar bile
mahremiyeti, namusu ve şerefi
hatırlatırdı insana
kapı önlerinde nice insan hikayelerine
tanıklık ederdi taş duvarlar
soba ateşinde demlenmiş çay ile
sıcak ekmek kadar güzeldi sabahlar.
Fesleğen kokan sokaklarda
büyüdük biz
yere düşüp bir yerimizi yaraladığımızda
anne diye değil
Allah diye bağırırdık
yere düşen ekmeği
hürmetle öper
yüksek bir yere bırakırdık.
o yara ve ekmek tembihledi bize
onurlu bir yaşam sürmeyi
fesleğen kokan sokaklarda
büyüdük biz
henüz kirlenmemişti
bu kadar insanlık...