Fesleğen Şiiri - Şule Akşit

Her an görmek istediğin,
Bir gün oluyor, fazla geliyor hayatına.
İnsan en çok kendine zulümkar
Nerde ümitle beslenen hayaller ?

Oysa birbirini bizden iyi anlayan yoktu .
Tek başına para yada sevgi yetmiyor,
Anlamak dedik, o da yetmedi...
Eksik olan ne?
Ortak amaca adanmak mı ?
Eğer öyleyse ,hangi zaman doğru zaman ?

Oyalanmanın adı sevda olmuş,
Adını koyanın bundan haberi yok.
Aklı hür, vicdanı hür, hayali hür olmayanın,
Sevdası zindanda çürür.
Esirdik biz, sevda gibi özgürlük isteyen bir şeyi Öldürmekten başka ne yapabilirdik.

Hapishane penceresinde yetiştirilen
Saksı çiçeği gibi elimizde sevda.
Uzandım en güneş gören yere koydum.
Rüzgar saksıyı devirdi,
Ben parmaklıklar ardında,
Sevda ise yerde boynu bükük...

Gardiyanın umurunda mı..?

"Üzülüp acıyı besleme, bir çiçek daha dik" diyorsun.
Bu saksıda ki kaçıncı ümitti yaşama dair
Haberin yok tabii bilmiyorsun.
"Olsun yılma" diye diye, diktiğim kaçıncı fesleğen.
Belki hepimizin ortak yosma sevgilisi ümit
Herkese ayrı mavi boncuk dağıtan orospu.
Senden öncekilere bakman yeterli gerçeği görmen için.
Keşke tek derdimiz, kaportanın cilası ,ojenin rengi olsaydı.

Yine devirdi fesleğini rüzgar.
Yine boynu altında kaldı şıllık ümidin...
''Her şey güzel olacak,
Gün doğmadan neler doğar'' , değil mi?

Öleceğini bilen tek canlı türü insan
Ve hiç ölmeyecek gibi derde sarılan.
Huzur batar bir kısım insana ,
Batmakla kalmaz, batırırda.

''Dünya bir sınav yeri'' diyen bilge
Mezuniyet kepini mutlulukla havaya attın mı?
Pamuğu sevgi ile kabul edip,
Toprağa kendini sevgiyle kattın mı?

Cehennemin dibi, gecenin en zifirisindeyim derken ben,
"İçindeki cehennem dışında", diyenin
Terliği ağzına vurasım var.
Yangın gücümü aşmasa yağmur duasında işim ne !!

Şimdi ne olacak fesleğene diye beklemek...
''Her şey olması gerektiği gibi'' öyle mi?
Peki....
İçinde onay değil çaresizlik olan bir peki bu bilesin...

Orospuydu yosmaydı ama
Pencerenin en güneş gören yerine koyduğum fesleğenin adıydı ümit...
Kaç mahküma daha yüz verdiği umurumda da değildi üstelik.
Herkes o ümidi kendine ait biliyordu sonuçta...
Fesleğen yerlerde, can yürekte,
En kötüsü de o biliyor musun?
Ölenle ölünmüyor.
Son bulan ümidin ardından
Birine o acıyı çekmek kalıyor....