Feryat! ! ! Şiiri - Okan Yavuz

Bir dünyayı sığdırdım kafama.
Ama hiçbir durak koymadım! Bir yandan gelip,öte yandan çıkıp gidiyordu herşey.
Beynime sıkışan düşünceler,acı veriyordu bana..
Beni rahatsız etse de başka çare mi vardı? Varsın uğramasın sevdalar,varsın uyusun bu beden.
Bir zincir beynimde,bir zincir yüreğimde nasılsa.
Demir kafes de ağır olmasaydı belki onu da taşırdım.
Zaten nasır tutmuş yüreğim yeterince ağırlaşmıştı.
Kalbime koca koca taşları doldurdum ilk önce,
Sonra da molozları,en ufak bir boşluk kalmasın diye.
Ne kadar kum varsa topladım kumsaldan,aralara akıttım.
Bakışlarım bir ara boşluğa düştü,üşüdü,buz tuttu.
Tir tir titriyordum.
Bakışlarım donuktu,paramparça oldular,
Boşluğa düştüler birer birer.
Aklıma hayallerim geldi,sonsuz hayallerim vardı ya..
İşte onlardan birçoğu yosun tutmuştu,
Birçoğu ise boş çıktı.
Figan feryat eyledim sessizce,
Boşuna bir feryattı,biliyordum,ama gene de isyan ettim kendimce.
Hala anlamamış,anlamaya çalışıyordum
Ama çabalar boşuna bunu da biliyordum.
İnsanım diye çaba harcadığımız bir ülkede yaşamaya çalışıyoruz,
İnsan olduğumuzu görmezden gelenlere inat!
Bunu düşünmek suçtu bu ülkede; düşünce suçu..
Ama gene de haykırıyorum işte.
Her ne kadar özgürlüklerin olmadığı bir ülkede,
'Bende insanım 'demek zor olsa da!