Feryat Şiiri - Yasin Gençkol

Gönlümde kopan fırtına, dinmek bilmiyor,
Gözlerimden akan yaşlar, deniz oluyor.
Feryadım göklere yükselir, duyulmuyor,
Bu çaresiz halimde, kim beni anlıyor?

Kalbimde bir yangın, kül olur her şey,
Umutlarım söner, karanlıkta kaybolur.
Feryadım dağları inletiyor, vadileri,
Bu yalnızlıkta, ruhum çığlık atıyor.

Gecenin karanlığında, yıldızlara bakıyorum,
Belki bir mucize olur, diye umuyorum.
Feryadım göklere yükselir, bir kuş misali,
Belki bir gün duyar, beni yaratan Ebedi.

Hayatın acımasızlığı, beni yıldırmıyor,
Mücadele etmeye devam, azmim hiç dinmiyor.
Feryadım bir gün dindiğinde, biliyorum güneş doğacak,
Yüreğimdeki yaralar, yavaş yavaş iyi olacak.

Belki de bu feryat, bir arınma vesilesi,
Ruhumu güzelleştirecek, beni diriltecek.
Feryadım bir gün dindiğinde, özgür olacağım,
Kendimi bulacağım, yeniden doğacağım.

Bu feryat, bir çığlıktır, bir haykırmadır.
Gönlümün derinliklerinden yükselen bir sestir.
Belki bir gün bu feryat, bir şarkıya dönüşür,
Ve ben, bu şarkıyla sonsuza dek hatırlanırım.

Feryadım, bir yalvarış, bir dua,
Belki bir gün bu duam kabul olur.
Ve ben, bu feryadımla, huzura kavuşurum.
Gözlerimden akan yaşlar, artık dinmiş olur.

Bu şiir, bir feryat, bir çığlık,
Gönlümün derinliklerinden yükselen bir ses.
Belki bir gün bu ses, tüm dünyayı sarsar,
Ve ben, bu sesle, sonsuza dek hatırlanırım.