Feryat Şiiri - Recep Duran

Yalnızlık ölümden beterdir bazen
Mahpus kalınan soğuk taşlar ve boş koğuşlar
Birbirine bakan sıvası dökülmüş duvarlar
Parmaklıklar, sıkan prangalar ve feryatlar…
Sarkan lambadan süzülen kirli ışık
Sadece bir ayna ile sohbet, hem izle hem dinle
İşte hepsi budur günü dolduran tek nesne
Gecenin, gündüzün ardınca gelmesi bile anlamsız
Sahiden bugün günlerden ne?
Neyin neye karıştığı belirsiz, şahsiyetsiz taşlar
Ve neye uğradığını anlamamış, aklını yitirmiş başlar
Uğultuların boğuştuğu anlamsız lakırdılar
Kader desen diyemezsin, sahiden ben nerdeyim?
İnsanlığımı kaybettiğim yerdeyim… Heyhat!
Kokuşmuşluğun kol gezdiği cenderedeyim
Ve darmadağın kaybolduğum yerdeyim.
Bu yüz, bu el, bu parmaklar, bu ben miyim?
Saçlarıma vakitsiz düşen aklardan
Gözlerden süzülen bir iki damladan
Soğuk taşlarına bastığım, yerdeyim.
Yankılanan boğuk harmoniye karışan sazlar
Dört duvar arasındayım, yatağı darmadağın
Küf kokan oda, duvardan sızan damlalar
Kapısı kilitli ve ben aynı yerdeyim.
Hani gençliğim, sevincim, umutlarım
Hani bestesini yazdığım yanık türkülerim…
Zamanı durduracak bir ben miyim?
Duvarlara kazıdığım her çentik, doldur artık,
Doldur da zamanın böğrüne saplan artık.
Yitirdiğim, karşı koyamadığın her günüm
Söndüğüm, yığılıpta kendisine bakamadığım
Kırık aynam öksüz şimdi.
Haykırdığım dilsiz duvarlar dargın şimdi.
Hesabını soramadığım demler, benden ayrı şimdi.
Zamanın anlamını yitirdiği yerdeyim şimdi.
Dört omuzla getirilen musalladayım şimdi.
25/09/2012