Feryat Şiiri - Metin Dilek

bir şafak vakti
kentin loş ışıkları
yüzünün en çaresizliğinde süzülüyor.

koynunda yalnızlık
elinde kayıp ilanı ile
bir kadın...

vurulmuş düşleri
umutları kan revan içinde
dilinde
minicik güneş türküleri
mırıldanmakta

ve dedi ki

şimdi alsam bu bedeni
vursam kendimi dağlara
bir maral misali
en büyük korkum vurulmak olsa
kimbilir kaç avcı
namluya sürecek beni...

şehrin sessizliğinde
feryadı
boşluğunda kaldı zamanın
umut başka bahara
kaldı....