Feryada İlk Adım Şiiri - Bulancaklı Erdem

Irak'ta bir çocuk ağlıyor,annesinin karnında,henüz doğmadan,
ilk yolculuğuna çıkmış,sonu karanlık,
ve belli ki ışık çok uzaklarda...
Barut dumanı,kan kokusu doluyor genzine,
derken bir ses duyuyor,şiddetli,
insan çığlıkları inletiyor her yeri,
Ardı ardına sesler,son nefesler karışıyor gökyüzüne...
O,gökyüzünün mavisinden bihaber,
Fırtınalı bir sema bekliyor,kapkara.
Sunni mi, Şii mi, haberi yok ama,
ne olsa,binlerce düşmanı var zaten,
doğduğu anda...
Meleklerin Allah'a duasını hatırlıyor sonra,
''Yeryüzünde fitne çıkaracak insanoğlu...'',
''Ne kadar da haklıymışlar meğer'' diye düşünüyor.
Küçücük kalbi patlayacakmış gibi,
tekmeler atıyor annesinin karnına,
ama yaşam belirtisi değil,
bir isyan sanki...
Ve karanlıkla ilk buluştuğu anda,
etraftakiler mutlu,
O şaşkın ve maraklı;
nasıl gülebiliyorlar acaba,
topraklarında baharı görmeden,
ne nasıl bu kadar mutlular,nasıl,
malum bayrak direklerinden inmeden...
Sonra, onu karanlığa çeken el,ağlamasını istiyor,
nereye geldiğini hatırlatır gibi.
O da,ilk çığlıklarını bırakıyor ardından,
sonu gelmeyecek feryada ilk adım gibi...