Feryad-ı Aşk Şiiri - Çağrı Emre

Münferit gecelerin mübalağa yalnızlığındayım.
Nobran kavgalar tırnakladım.
Erguvani baharlar eskittim.
Vuruldum defalarca,
On sekiz yaşında mahvedildi gençliğim.
Sürüldüm ,sömürüldüm,
Hor görüldüm.
Kurudu yapraklarım,
Terk etti kuşlarım.
Vazgeçildim ,katledildim.
Asırlık YASEMİN’im soldu.
Mukadderat…

Duruldum;
Feragat ettim her şeyden, savaşmıyorum.
Ve o ;
Bir daha olmayacak biliyorum.
Sular çekilecek,
Mevsim değişecek ,
Ama o hiç gelmeyecek .
Yazacak bir çift söz bulamıyorum.
Eskimiyor hiç bir geçmişim,
Ağlayamıyorum.
Anlatamıyorum kimseye derdimi;
Bahçemin asırlık çiçeği soldu diyemiyorum.
Nefes alamıyorum.
Zulamda asılı duruyor kefenlediğim ölümüm.
Kuruyor umut dallarım,
Yeşermeyecekse alev almalı
Ve eğer yanacaksa bu dallar
Cehennemden beter yanmalı.

Onsuzluğun son demlerindeyken umutlarım
Parmağındaki yüzüğe söz vermesiyle
Yenildim.
Kalk dedim ,yüreğim gidelim bu şehirden.
Sen koparmak istiyor özlemlerimden .

Ankara’nın sisli sabahında açtım gözlerimi.
Öyle yanıyor ki ciğerlerim;
Fırtınaya kafa tutuyorum.
Ağlamak geliyor içimden
Tek damla atamıyorum.
Üzülemiyorum ;
Sabahın beşinde peçete satan seksenlik teyzeye ,
Geçmeyen geçmişime dalıyorum .
Ruhumdaki çığlıklarla irkiliyor Ankara .
Saniye saniye yaşıyorum anıları
Ne çok sevmişim çiçeğimi
Düğümleniyor kelimeler;
5liradan 3 lira al diyemiyorum şoföre.
Yutkunamıyorum…
Karşılık veremiyorum hiçbir kahkahaya
Yüreğime serpeliyorum göz yaşlarımı .
Hiç unutmuyorum sırtıma bıraktığı hançeri ,
Affedemiyorum yaptığı ihaneti.