Feryad Şiiri - Metin Öztürk

Duymazdı yalnızlığımın feryadını, ne artos nede erek
Yokluğun sesinde, kimsesizliğin sessizliğiyle aramak varya kendini...
Işığın renginde görmek istemiyordum yüzünü rüya gözlüm
tertemiz sevdalara yazılmış bir kaç söz dü bu, yalnızlık çıkmazında.

Ve bir ara sipanda buluveriyordum kendimi.
Mağrur, bir başına terkedilmişliğine bırakılan sipanda.
Sen benim ne dünümde, nede bu günümdeydin.
Sen benim yalnızlığımla yaşıyor ve çoğalıyordun günden güne.
Hasret kokan yurdumun asi çiçeği