Fermanlar Yazılmış Şiiri - Ahmet Çapa

Birer birer yükselirken uğultular,
Onlarki dökümanlı yürekleriyle öldüler,
Fermanı yazan parmakların maşası gibi,
Sabahın bu vaktini cehenneme çevirdiler.

Issız bir yerdeydik, dört kişiydik,
Aynı ülküyü yaşar gibi aynı odadaydık,
Ne bilirdik adımıza fermanlar yazıldığını...

Sabaha yakındı saatler,
Önce pencereler sonra kapılar kırıldı,
Daha ne olduğunu anlamadan,
vuruldu göğsünden bir Dağ.
Ve düşürüp başını yastığa
hayatın eteklerinden bir çığ gibi yuvarlandı,

Hani biz rahat döşeklerde ölmeyecektik,
Haklısın be vatan aşkıyla yanan Dağ gibi dostum,
Bu kalleş pusu olmasa,
biz bayrağımızın gölgesinde düşecektik.

Büyük bir kıyametti her yanda ölüm,
Üç cesur yürektik artık
onlarsa yüzlerce kahpe kurşun,
Boşalan şarjörün sesi gibi,
Irmağın boğazındaydı hain bir kurşun.

Ey Irmaklarlar gibi çağlayan dostum,
Hangi denizlerde durulmaktı arzun,
Silaha sarılan eller gibi,
Bayraklara sarılmaktı arzun,
Şimdi kanlar içinde olduğuna bakma,
Bir madalya gibi boğazındayken kurşun.

Azrail' in randevusu tamda bitti derken,
Çağlayan'ı kızıl kanlara boyadılar,
Uzatmışken elini karnındaki yarasına
Tertemiz alnında yeni yaralar açtılar.

Köpüklü sular gibi dağlardan akıpta gittin,
Bayrağın rengine renk katıpta gittin,
Sırtüstü düştüğün topraklarda kanlar içinde,
Yeni çağlayanlar bırakıpta gittin.

Bizki vatan dedik mi titrerdi yüreklerimiz,
Ama biz hiç bir yüreğe acı düşürmedik,
Bizki bayrak dedik mi dalgalanırdı ellerimiz,
Ama dostluğa uzanmış hiç bir ele silah vermedik,

Issız bir yerdeydik, dört kişiydik,
Aynı ülküyü yaşar gibi aynı odadaydık,
Ne bilirdik adımıza fermanlar yazıldığını...

(Mayıs 2004 İST.)