Ferman Senin İstanbul Şiiri - Dilek Özdemir

Yüreğimin hatırını soran bir martıya anlattım
Yüreğimden geçenleri
Ekmekle sevgi,
Gerçekle düş arasında bir yerdesin
Hayatın resmedilmiş en güzel yüzüsün İstanbul

Fermanlar dökülünce saraylarından
Seni anlatan bütün harfler öldürülüyor
Haklarında vur emri çıkmış
Ağız dolusu merhabaların
Merhamet, Yedikule zindanlarında hapis
Kanunlar çaresiz, kemanlar ürkek
Ölüm yaralı nağmeleri
Sokaklarındaki yokluk sanatı ustaları
ıslak bakışlı sokak çocukları
Ve ekmek parasına satılan aşklarla sarsılıyorum
Gözlerime yağmur kaçıyor birden
Cayır cayır oluyorum
Kara çarşaflarla üzerini örttüğünde gece
Hero çağırıyor yanına
Aşk yoksa diyor, İstanbul da yok
Aşk yoksa diyor, gel yanıma
Kız Kulesi’nden bırakıyorum kendimi Boğaz’ın sularına

Ata’ya anlatırken olup biteni Dolmabahçe’de
Üzerine Ay yıldızlı bir elbise giyiyorsun
Fabrikaların dumanı, dokların sesiyle dansa başlıyor
Emek yürüyor yoksulluğun üstüne
Arkasından ekmek peşi sıra
Kara bulutların ağarıyor
Kokun başkalaşıyor
Bir başka güzelleşiyorsun
Ve gözlerindeki cenneti sunuyorsun dünyaya
Martılar gamsız türkülerle anlatırken seni
Ben Orhan Veli’yi dinliyorum, gözlerim kapalı
Gözlerim kapalı, Piyer Loti’nin gözleriyle Haliç’e bakıyorum
Bir güvercin oluyor yüreğim
Güneşle yıkanan tepelerinin üstünden uçup
Gelip Eyüp Sultan’a konuyorum
Tenime değen çırılçıplak kokunla titriyorum

Bitmeyecek masal aşkımsın İstanbul
Sen tarihle sevişirken unutsan da beni
Her aşk yakışıyor sana karşında yok olurken zaman
Aklım karışıyor, baştan çıkıyorum
Akıllı uslu oturup kalkan ben
Ufacık kalıyorum karşında
Canım seni istiyor İstanbul
İnadına sevmek için seni, ama adam gibi
Öpmeye geliyorum soğuğun kanattığı dudaklarından
Ferman yine senin İstanbul
O koca yüreğine kaydımı yapar mısın?