Ferman Aşkındır. Şiiri - Tuncay Aytaç

Öpüp ellerinde kimsesizliği,
ayrılığı sınayacağım sensizlikte.
Bakışlarını sevmediğim gözlerin nazar kurşunlarında vurulacağım aşktan mütevellit.
Elitler makamında paye alırken sen, aşktan aldığım tüm apoletlerimi söküyorum aşk makamında.

Berduş hallerime gülümseyen insanların sevgiden yoksun hallerini hisseden gözlerim şiirler makamına yükseliyor.
Şair olmakta istemiyorum ya;
Sadece şiirlerin şarkı makamına yükselip arşa yükselişini dinliyorum.
Aşk kuklaları kula kul olmanın mutluluğunu yaşarken, ben, aşk makamında bir ezginin uçurumlarından düşüyorum.

Uçan kuşlar anladı beni,
Kanatlarında ki mutluluğu
indiriyorlar gökten gözlerime.
Aşıklar her aşkın bir sonu olduğunu tartışırken aralarında, ben ise sonsuz aşklara yelken açmanın mutluluğunu yaşıyorum aşk deryasında.

Deniz yosunlarını görüyorum
denizin dibine demir atan.
Geçmişte yaşanan aşk hikayeleri bir bir düşüyor gözlerime.
Mutluluğum, çatlayan dudaklarımdaki susuzluğu unutturuyor bana.
Çünkü her aşk hikayesi benim için özeldir.
İçinde acılar olsa da.

Aşk makamında şarkılar düşürürüm bazen, aşk ızdırabından çatlayan dudaklarıma.
Çünkü her aşkı sızılı yaşamış adamım.
Vuslatı tatmayan
hasret kokuları arasında yitip gitmişim.
Ben ki, aşkı, ulaşılmaz güzelliklerin öpemediğim dudaklarında tatmış adamım.

Zaman çoktan hükmünü yitirmiş ki, hayalimdeki güzellik hiç yitirmez güzelliğini.
Zaman durmuştur, o an, aşka ait güzellikler tüm özelliğini bulmuştur.
Hayalimdeki aşklar beni yormuştur.
İşte ben, bu aşklar ile mesudum.
Titreyen ellerim yazmaya çalışırken aşkın bendeki şimdiki halini, ben, anlatmaya çalışırım sevilenin en son ahvalini.
Ama, beni bana sormayın.
Halim harap, dermanım yok.
Ferman aşkındır,
dönenceler içinde aşkın nuruna pervaneyim.
Belki ben, aşk uğruna bir meczup, belki de divaneyim.