Cumhuriyet Üni. Antropoloji Mezunuyum..İzmir'de yaşıyorum.Arkeolojik kazılar,fotoğrafçılık,dağcılık asıl uğraş alanlarım. Müzik ve şiir ile ilgili çalışmalarda yapıyorum...
https://hayatbilim.wordpress.com/
https://antropolojitr.blogspot.com/
https://m.youtube.com/c/fbaycuman
https://plus.google.com/+FBAYCUMAN
Hani çocukluk aşkı deyip hatırlarız bazen!
Gülümseriz kendi kendimize.
O aşklar,saf doğal aşklardı... içimizde taşıdığımız.
Sabaha kadar uyumaz, gözlerimiz açık, içimiz heyecandan kıpır kıpır olurdu.
Bir görebilsem, ah elinden tutabilsem,diye düşünürdük…
Platonik aşklar olurdu, çoğu zaman bunlar…
’Acı olan, sevgiyi menfaate değişmekti,hep öyle oldu...
İnsan sevgiyi bir damla
menfaatin içine hapsetti ve sevgi,terk eyledi insanlığı.
Şimdi insan onu arar durur!
Ama sevgi artık usanmıştır, bir gün onu yeniden,
gerçek manasıyla yaşayacak insanlar oluncaya kadar,bir sır gibi saklanır durur Sevgi...’’
Uzaklarda, çok uzaklarda...
Koca ormanda bir ağaç olsam.
Meşe, ladin, köknar, çınar fark etmez.
Sabahın seherinde...
Yapraklarım arasına gün ışığı süzülüp geçse.
Dalımdan birine bir çift kumru konsa.
...Sonbaharın gelişi gibidir, ayrılık vakti!
Üsküdar yamaçlarında,
Solan yüzleri andırır,ormanların sararmışlığı...
Geri dönüşü olmayan bir yolun kavşağında bekler insan!
Bazen geriye dönüp bakar, umut kalmamıştır artık.
Daha dün yanıbaşında olanlar, bugün neredeler?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!