Feriha'ya Rica Şiiri - Ferhat Yavuz

İsmini öteden mi verdiler sana canım
Neydi seni bu denli böyle kusursuz yapan
Bir yansıma değilse yüzünde duran ışık
Meftunu en biçare zamanlarda aldatan
Ben ne için Feriha düştüm karanlıklara
Işıltında bu kadar kör olmuşken dağlara
Ben kadın yaptım sandım oldun da bir ruh-i can
Benim sandım saçına taktığın her bir mercan

Kenarda bir fahişe çarpıyor gözlerime
Düşlerindeki kadın zannediyorum sensin
Senin için hep büyük başladım sözlerime
Bebeklerin kundakta büyüttüğü hayalsin

Dünyalara sığmayan kocaman bir kalbin var
Mahrum edersen şayet nerede çıldırayım
Gözlerimin seyrinde olmadığın yer mi var
Bilsem samanyolunda hangi boşluklardayım

Yoksun gecem kendini sultan etti sabaha
Bir tebessümü bana çok mu gördün Feriha

Gök delindi fezadan zift gibi bir kan akar
Kırıldı sütunları saran altın kemerler
Ben hangi mabedinin altında kaldım gülüm
Deva bahçelerinde kabuk bağlamaz yaram
Çaremi bulamayan Lokman Hekim'e küstüm
Toprak çatladı canan yandı mor menekşeler
Mevsime hicranının siyah mührünü düştüm

Sen gittin mana gitti geleceksen haber ver
Ben bir ümitle seni bin yılda yaşatırım
Sen gittin söz de gitti bekleme benden şiir
Aklım benimle değil gezdiğin yerde gezer
Sihirli sözlerim yok şiirler yok Feriha
Bilmiyorsun şiirden neler geldi başıma
Uğruna her harfinde defalarca kanadım
Her birinin ardından kabuslara uyandım
Seni içgüdüyle de sevebilir bu şair
Lütfedersen kıyında yaşlanmaya hazırım
Yitiririm her şeyi senden gayrıya dair
Gelirsen göreceksin yollarına nazırım

İcabet senin için ettiğim dualara
Sen ki bu kadar kalpsiz olamazsın Feriha