Feriha'da Sonbahar Şiiri - Ferhat Yavuz

Yaz bitti
Yazı bitti
Kurudu beynimin kanlı burçları
Onda baharken mevsim
Benim üstüme yıkılır
Bu ayrılık surları
O mehtaba dalarken
Bu ayrılık suları
Beni şuursuzca boğar
Saatim sende durdu Feriha
İçim sende sonbahar

Şimdi ömrün tenhasında çamurlarla akarım
Düştüğüm kuyulardan mor dağlara bakarım
Sen gittin Feriha
Ben her gün yüreğimi pazarlara atarım
Kimseler almaz
Bellidir sana değmiş olduğu her halinden
Görünür aşkını örten örümcek ağı
Aşikardır üstüne tüneyen güvercinler
Bu mağara senin gülüm
Yalnız buralarda değil
Ötelerden bilirler
Kimseler giripte bakmaz
Kimseler tutupta almaz
Göz kamaştıran kalbim
Kimseyi barındırmaz

Sen GİTTİN Feriha
Yandı nehir
Ateşlerde semender oldu balıklar
Vahiy gelmiş İbrahim'i
Rüzgarların şaşırtırlar
Desem ki zakkum şifa
Hanımeli bir zehir
Cibran da tarihteki en alçak sevgilidir
İnanamazsın

İnan Feriha
Nasıl yıkıldıysa bizi bekleyen kitabeler
Tutuştuysa dalında daha tazecik filiz
Gör bak kente göçmen kuşlar da gelmediler
Kim vardır ki şimdi
Benden daha çaresiz
Bir ses ver sesime
Ölüyorum Feriha
Ben susuyorum
Şiirler buyursun meramımı
Benim senden başka
Bir kimsem mi var ey yar
Ölüyorum gel ne olur
İçim Sende sonhabar