Feriha Şiiri - Ferhat Yavuz

Seni unutabilsem Feriha
Ne gözlerin gelse aklıma
Ne de saçlarını anımsasam
Kaybolsa ardında
Gölgemin, suretine düşürdüğü izlerim
Sen görmesen
Bense hiç bilmesem hani
Bırak! Dese bir yabancı
Bırak yetim kalsın mutluluğum
Yeterki bitsin bu sürgün
Bitsin bu ayrılık korkum

Ve ellerimde insanlığın en büyük icadı
İnsanlığın en büyük ilacı ellerimde
Dert mi çekerim
Aşk mı süzer dudaklarım
Bilmiyorum
Tutuşur boğazımda biriken sözcüklerim
Her dumanda buğusu ile
Bir perde daha açılır gözlerimde
Dalarım bir ateşin içimi soğutmasına
Bu mucize karşısında hayretlerle kalırım
Kaldıkça çoğalıyor sustuklarım
Boğazımda biriken kalabalığa karşın
Yep-yeni bir telaşla sigaramı yakarım

Oysa konuşmalıyım
Senden kırık aldığımı
Bende parçalıyorum
Konuşmalıyım
Bitmeli sonu gelmek bilmeyen bu döngü
Bastırmalı içimde çıkardığım isyanı
Ciğerlerim Feriha dumanla dolmamalı
Sende huzur bulan kalbim
Gözü yaşa boğmamalı

Anlatmalıyım
Üç saniyelik hatırasıyla
Hafızaya nasıl iyi geldiğini bir balığın
Bende balığa benziyorum Feriha
Kızgın sahillerinde kuma batmış bir balık
Nazlı teninde senin küle dönmüş bir balık

Dokunmalı
Bir çiçeği dalında okşayan parmaklarım
Gecemi alıpta taktığım saçlarına

Korkuyorum Feriha
Eksik bir şeyler var
Ellerin gibi büyük bir eksik
Gözlerin gibi derin
Alışığı değilim inan bu yerin
Eğer düştümse atımdan
Sıyrıldıysa üstümden yaldızlı zırhım
Yaralarım kabuğunu senin için parçaladıysa
Neden kurudu fırçam
Bu tablo yarım kaldı
Kanımızla da olsa bitmeliydi Feriha'm

Çaresizim
Düştü başımdan krallık tacım
Dayanamazsın
Cücelerin ayağında ezilirken yüreğim
Ah canım
Gitme,gel
Gözlerine nefes kadar muhtacım