Ferhunde’nin Çığlığı Şiiri - Mustafa Bulan

Din eğitimi almıştı Ferhunde.
Umudunu kaybetmeden kalbinde
Yaşıyordu dini bütün evinde,
“Alkanistan’ın” başkenti Kabil’de.

Çok görmüştü şu muska yazanları,
Ayetler ile şifa satanları.
Hep uyarmak istemişti onları...
Biliyordu, bu Kur’an’a aykırı!

Bir gün mümin Ferhunde Melikzade
Yürürken sessiz, bir türbe önünde
Gördü muskacıyı kalem elinde
Ve uyardı onu uygun bir dilde...

Dedi: “Kur’an, değil tılsım kitabı”
“Vermez tıbbi şifa, kapat tezgahı...”
Derken, yobaz doğrulttu kof başını...
Bağırdı: “Bu kız yakıyor Kur’an’ı.”

Çok büyük yankılandı ses etrafta.
Yüzlerce yobaz toplandı bir anda.
Hepsinin yüzü kararmış kıllarla.
Anlamadan başladılar vurmaya.

Ferhunde bağırıyordu bir yandan:
“Hayat kitabıdır, rehberdir Kur’an...”
“Işık tutar önümüze doğrudan!”
“Kur’an asla bahsetmiyor tılsımdan.”

“Yanlış anlamayın şifayı kalpte!”
“Kur’an kalp krizine bulamaz çare.”
“Ama “Bilene sorun” ayetine”
“Uyarak gideriz kalp hekimine...”

“Buradaki şifa inançsızlığa”
“Ve doğurduğu o büyük boşluğa.”
Ferhunde son kez bağırdı acıyla:
“Kur’an’ı bilin, düşmeyin tuzağa!”

Yobaz anlamaz, asla sorgulamaz!
Ve kulaklarını kapatır, duymaz.
İşine geleni duyar, aldırmaz.
Vicdanı yoktur ve ayrıca aymaz...

Yobaz her zaman sürüden güç alır.
Birey olamaz, hep edilgen kalır.
Yeter ki zayıf olsun, hedef alır…
Sürü içinde, fren tutmaz saldırır.

Hep birlikte vahşice saldırdılar!
Saç, baş, gövde onu parçaladılar...
Üzerine sürüldü arabalar!
Bir de üzerinde ateş yaktılar...

Hepsi de sürü, benzer sırtlanlara
Diyemem haksızlıktır bu onlara!
Kıllılar saldırırken tek kadına
Sırtlanlar uçardı bu kıllılara…

İnletirken Kabil sokaklarını
Atılan taşlar bile kan ağladı.
Kimse acı çığlığını duymadı
Hatta polisler bile öyle baktı?

Bir anda gördü ölüm meleğini!
Ağlıyordu melek, duydu sesini...
Dua etti verdi son nefesini...
Yer gök diledi Hakk’ın rahmetini!

Pendik/23.05.2023