Ferhat'ın Gürzü Şiiri - Dursun Özden 3

ferhat’ın gürzü

ah! benim insanlarım; korkak-kaypak-fırıldak-salak
biraz yiğit-biraz vicdanlı-halk, o tan, sönmeyen şafak

ıhlara vadisinin kırık fayı, melendiz çayı doldu-taştı-kan aktı
moğol zulmünü mevlana seyretti-baktı, ölen oğluna türkü yaktı

fareden korkan kediler çoğaldı, gün ağardı, kopar zincirlerini şafak
günah-ayıp-yasak, hayali ve yarını çalınan bahtsız çocuklar saf, pak

turnalar zamanı; döne döne-yana yana, semada semah döndüler-ancak
karacaoğlan-köroğlu sesi, dadaloğlu nefesi, çığlık-türkçenin nure sofisi hak

ah! yörük güzelleri şirin, bu sevda pek derin, ağlayan-kanayan ulu dağları delin
bimarhane-şifalı can suyu serin, ey canlar! gürzü ateşten-ferhat aşkına hak verin

asya'nın en beyaz çiçeği ak-asya yeli, amasya gonca-körpe sevi ili, yeşilırmak seli
fırtına tanrısı teşup’a inat, kale burcunda yankılanan, dil bayrağımız türkçe, ana dili

kurtuluş türküleri, sirküleri ve bu genelgeyi yazanı kutsa şimdi, o öpülesi-mübarek eli
ök(ana) öldü, öksüz(anasız) kaldı çocukları, zübeyde ana hakka yürüdü, büküldü beli

oysa; mitoloji-efsane-destan-masallar gerçekti, can evimizi, özlü dünümüzü kim çaldı?
aral’daki-ıssık gölündeki-ssız bekleyişimiz bitti-yitik umutlar bir başka bahara mı kaldı?

zemheride-yeni nesil isyanda; kutsal toprak anadolu-aden, cehennemlik bu aşk neden
ve unutulmayan; o eski dün, bir gün, ak bir gülün açtığını görmek, nasip oldu, derinden
yok artık elveda-merhaba! yeniden, kardelen bayramı, bahar mı-kar mı-yar mı? o gelen

dursun özden