Zaman geçiyor anne
Ben ölüyorum
Ama hiç yaşamadımki
Hiç sevilemedimki anne...
Durdursak zamanı
Ben askerim arkadaş
Ve hayat namlunun ucunda
Kırmızı çizgi bir önde bir arkada
Gidip geliyorum sanki sıratın üstünde
Ölüm karşıki sokaktaki ev
Al koynuna beni sevgili
İstanbul sabahına senle uyanayım
Terbiyeyi unutup
Müstehcen laflar söyleyeyim kulağına
Ellerini ver elime
Ben mendilci çocuğum abi
Hayellerim mendil paketinde
Belki ekmek, belki bir elbise
Ben mendilci çocuğum
Bana yasak büyük hayaller
En çok bi bisiklet belki
Çocuk olsam elimde elma şekeri
Yanımda annem olsa
Yaşam kavgasında olmasam
Oyun oynasam o virane evde
Çamur olsa ellerim
Hani sen hep benimdin papatyam
Hani hiç solmayacaktın
Her güneş doğuşunda tekrar açacaktın
Hani sen gönül bahçemde demirbaştın
Yok,yalancısın sen papatya
Daha kaç gün olmuştu açalı
Ölüm kapıya dayandı
Artık zaman yok
Veda vaktidir an
Umutlara,hayallere ve ona
Düşün ne yaptın
Ben köşe başındaki korkuyum
Bütün dönemeçlerde,
Ben nefesiyim acının
Beklenmedik ve soğuk
Ben yüzyıllar kadar uzun
Acemice mısralar bunlar belkide
Yazıldıkları kağıttan daha ucuz
Allı pulu değiller
Kafiyesiz ama kifayetsiz değiller
İçinde aşk var bu kelimelerin
Kalbimin sesi var sevgilim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!