Ferhat Arslan 2 Şiirleri - Şair Ferhat A ...

Yatağa giden çocuğun, ışığın karşısında ölmekte olan aşkına tırmanan uykusunda, kime hareket edeceğini umursamayan ve diğeri gözyaşlarıyla dolu olan duaların sohbeti.
Öleceğini, karanlıkta döneceğini bildiği sesle döner yeşil yerden cevap veren göklere.
Duada söylenmek üzere olan ses, güvenli bir diyarda uyumak için ve ölen aşk için aynı keder uçuşuyor.
Bu gece ölmeyi bulamayacak canlı ve soğuk bakımının ateşinde. Işığın karşısındaki aşkı ve kime dua ettiğini umursamayan çocuk, yaptığı mezar kadar derin bir kedere boğulacak.

Bu kalbin aldığı her nefesi üstüne alınabilirsin gecenin prensesi,
Elimde yazı yazmak için ne bir kalemim ne de yazılacak bir kağıdım var.
Dolunaya bakarken gözlerini düşlemek var yalnızca.
Yıldızların aydınlattığı bu karanlığa bakıp seni çiziyorum, güneş doğacağı vakti unutsun diye.
Rüzgarın sesi kulağımda dans ederken birbirimizin yüreklerine şarkılar söyleyelim,
su birikintisi olsun ay ışığında parıldayan gece.

Toparlayamadığım cümleler duruyor içimde;
Biraz kırık, biraz yumuşak, tıpkı bir sır gibi.
Gözlerini görmedim, ellerini de; ama diyebilirim sana bir sır gibi güzelsin.
Uzak bir telefonda ruhunu hissettiğim an, işte o zaman inanıyorum gerçekliğine.
Dikenlerinden kırık kanlar akıyor, biliyorum. Nerden biliyorsun? diye sorma. Çünkü uzaklarda atan kalbimsin.
Uzaklarda kelimesi ne kadar uzak olabilir?

Gözyaşın olayım, Senin o yumuşacık sevgi dolu gözlerinden akmak, teninde yüzmeyi öğrenmek ve gül dudaklarını öpmek.
Tadım, tuzum kalmadı.
Üşüyorum aklımda sen varken,
Cupido vur bana kırbacınla!
Buz gibi eriyip okyanustaki damla olayım tekrar, güneşle kavrulup bulut olmak için.
Rüzgar olayım, çöl üstünde uçup gürlemek için.

Şapka olmak gibi bir isteğim oldu,
Ama sonra geceleri beni alıp kafandan çıkartman gibi bir ihtimal olduğu için, vazgeçtim..
Halbuki sevmek, geceleri de şapka takmak değil midir?
Diğer adı, bir insanı olduğu gibi kabul etmek.
Ve öğrendim ki bazen hak ettiğimizi sanarız kabullenmeleri..

Gidiyorum, veda etmeden.
Her veda sevgisizlikten değil çaresizliktendir.
Seni kendim gibi zannedip ruhunu sevdim;
Meğer Yanılmış bu toprak kokan eller,
Yanılmış gökyüzüne bakan kalbim,
Yanılmış seheri bekleyen bülbül sesleri.

Sıradan bir salı sabahı, bulut ağladı. Gözyaşlarına dokunamadığım için kendimi suçlu gibi hissediyorum. Sesinden tanıdım, sesi çok hoştu ama tenime değmek isteyen damlalar beni ıslatmıyordu.
Sevgili bulut, ben böyle oluşumu böyle istediğim için böyleyim. Ama sen oluşumunu güneşe borçlusun, bu yüzden ağlarsın. Gözyaşın susamış hayatları yeşertir, hayat bulurlar gözyaşında. "Her esirin gözyaşından yeşerir yeni yaşamlar." Yaşam için gözyaşın ve güneş gereklidir, evet. Ağlamak yerine gülersen, güneş kavurur her yeri. Cok fazla gözyaşı birikir ve bu yükü taşımak zordur, bu yüzden ağlarsın. Hayır demek istediğimiz evetler, evet demek istediğimiz hayırlar vardır. Söyle bana bulut, hayat nasıl kazanılır? Ağlayarak? Gülerek? Çünkü ben ikisini de beceremiyorum, sana dokunmayı bile...