Bana ait çok az şeyle gidiyorsun…
Hüküm giyiyorum, kalemimi kırıyorsun…
Ağlıyorum defalarca,
Bütün karanlık kuytuluklarında,
Sessizce ve bir başıma
Ve gündüzleri güneş tutulur oldu kalbimde…
Cevap veremez oldum, nasılsın sorularına.
Oysa ne kadar da basitti, ‘’iyiyim’’ deyip yalanlamak…
Ama gel gör ki yârim!
Dilime basit bir yalan bile uğramaz oldu…
Sen söyle ey illegal kederim,
Yine önümde boş bir kâğıt
Ve yine aklımda sen…
İster istemez seni yazıyorum,
Her satırıma…
O kadar çaresizim ki,
Güne dair bir şey olsun istedim.
Hani dost cemaatinde aşırdığım
Ve kendime sakladığım bir şey.
Günün bir anlamı tılsımı olmalıydı...
Oysa yine yağmur ve rüzgâr vardı.
Bir pencereydi aslinda Ask...
Kalbe açilan şeffaf oda kapisi...
Kimisi erişir mutluluga,
Kimisi uçar semaya...
Bir başka huzne dalar kapıda...
Yıllarca yanlis yapmisim meğer,
Meğer yanlışlarımı yıllara vurup yasamisim hayati.
Oysa hayati yasamak değil, yasamaya hayat katmalıydım...
O hayat ki,
İnsana Meyden daha çok yasam katan,
O hayat ki,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!