Ferdi Aydın Şiirleri - Şair Ferdi Aydın

Aldı nasibini kelam-ı inciden muradına herkes.
Kader ise düşer avucuna koca deryada bir çakıl.
Değdi sesini saatlerce beklemek tutunca bir nefes.
Erdi bilinmezin sırrına dudaklarından gafil akıl.

Sanma ki ah-u vah etmez hep bir cevap bu garip fikir.

Göstermediğin kısımların yalnızca bana özel güzelliğin
Ne kadarın görünürse o kadar azalır bana göre özelliğin.

Güneşinin batışıyla başlar,,,
Kapanır bütün umutların üzeri hiç bir ışık kaçamaz koyu karanlık bir selden.
Pırıltısı kaybolduğunda derin bakışların ve uzaklara gittiği zaman aklın senden.
Yanıp sönen bir gece lambası olur bir fikir ,ciddileşir aydınlanır, haykırır ve kurtarır kendini gemden.

Ansızın gülümse, alıp götür beni en uzaklara düşünmeden dönüşü.
Hiç yabancı kalmam, her yer bizim her ne zaman görsem o gülüşü.
Şimdi barışma vakti, kim kazandı önemsemeden içimizdeki dövüşü.
Özletme, öldür, varlığımın yakınlığına bağlı yaşaması ve ölüşü

Gece her şeyi tastamam bir yalnızlık sofrası, son durağın güneş doğana değin.
Sesin ismimi seslenen en güzel ahenk, ben kim, ben neyim.

Çok mu şey istedik , yine çok şey mi olduk, şey, şey işte özledim ben biraz.
Göğsüne uzanıp kalbinin sesini dinlemek, hissetmek nefesini bir meleğin.

Co , sahibi ona ilk kez bağırdığı için korktu,, minik kuyruğunu kıstırdığı gibi koltuğun altına kaçmaya çalıştı ama artık o koca götü koltuğun altına giremiyordu. köpeğin sahibi durumu fark etti ve gidip ona biraz sevgi gösterdi.
Sesini hayvana, sözünü insana yükselt, sesi işiten hayvanı, sözü işiten insan sakinleştirir.