Feraî 4 Şiiri - Mehmet Şahan

Adamdaki kibre bak; ekmek vermiş, aş vermiş,
Böylesine müstahak, zelil olmak FERAÎ!
Sanki rızkın sahibi; göz üstüne kaş vermiş,
Böylesine müstahak, sefil olmak FERAÎ!

Akledipte düşünmez hakikatin ilmi ne?
Alim sanır kendini, hep güvenir ilmine!
Marifeti kendinde, toz kondurmaz bilmine,
Böylesine müstahak, rezil olmak FERAÎ!

Mazlumları hor görüp, hakir diye eylerken,
Yüzü bile kızarmaz verdim diye söylerken!
Karanlığa düşüp de imdat diye heylerken,
Böylesine müstahak, mehîl olmak FERAÎ!

Gurur, kibir şiarı; nefs peşinden arımaz,
Zulüm olsa da kârı, piş işinden farımaz!
Dünyayı talan etse yine der ki kârım az,
Böylesine müstahak, cahil olmak FERAÎ!

Şahan der ki cehalet gitmiyorsa arına,
Sahip olduğu ömür yetmiyorsa kârına,
Günahkârı ahzedip atmıyorsa narına,
Böylesine müstahak, dahil olmak FERAÎ!