Fer Şiiri - Hüseyin Cayıklı

hatırlarmısın bilmem
gökkubelerine bakıyorduk şehrin
bir çaybahçesinde sen elini tutsak kalmış elime sıkıştırmıştın...
hiç utanmadan öpmüştün
dudaklarıma değmişti tenin...
bir dua gibi kulağıma seslenmiştin
beni terketme...
oysa Tanrı'nın işi çoktu
kabul edilmemişti o sıradaki cenup duamız...
sen gittiğinde ismin gibi gözlerinde ki fer kalmıştı sadece...
seni terketmedim hiçbir zaman...
Ama o şehirde sensiz gökkubbe aramayacağımı biliyordun....
belki bu nedenle gittin...
terketmen sebepsiz değildi
ismin gibi gözlerinde ki fer'i o şehirde kaybetmeyeyim diye...