Feqiyê Teyran Şiiri - İzzettin Coşkun

Şehri nuhun yaratıcı geçmişi gibidir
sevadamın tarihi,
belkiler kadar hayali olsa bile kaderimiz,
feqiye teyran aşkı gibi ölümü sevda ile
anmayı bilmek gibidir.
yıkılmaya, yok olmaya
mahkum olmak gibidir.

zalimler aşireti ile harap olunmuş sokakların,
henüz kalem bile tutamayan
çocukların,
kılıçtan geçirilmişçesine harab olmuşum
bazen şehri nuhun yok olduğuna
inanasım geliyor,

ama olmuyor ıste
feqiye teyran geliyor aklıma,
sevdaydı onun adı
şiirdi nefes alışı,
şu gökkuşağı sen misin?
yoksa şu yeri yakan
şimsek misin?

feqiye teyran kokusu var hala
bu elimde sıktığım toprakta,
sevda kokuyor işte
aşk değilmidir
bu imkansız deyişimiz herşeye,
adımız tutsak olabilir,
tarihin tutsak diline
ama palamut ağaçlarının gölgesi
Feqiye teyranı selamlıyor gibi,

bu bızım sevdamız degilmiydi
sevdalıya sevdalanmışçasına boyun
eğmek,
işte bu bizim sevdamız,
kim yıkabilir bu
göğsümün yakarışını,
kim yıkabılır uykudan sehri
nuh diye bağırarak uyanışımı,
bizim adımız
sevdaydı yokluğa inat var olmaktı
yıkılmayan sınırlamız,

bir kabusta seni anmak ne garip
oysa seni sevmeyi sevmek bile bir başkaydı,
bir başkaydı seni anmak,
Seni yaşamak...
senin varlığında var olmaktı varlığım,
hayali dünyamda seni kaybetmekti darlığım.

ben sana tutsağım
dicle ile fırat arasında ömür boyu
müebbetteyim işte,
hangı aftan yararlana bilirki
bu bedenim? ,
titreye titreye, titreyen bır
kederim.

bir idam sehpası olsan
beni bu acıdan kurtarır mıydın? ,
giyotin kadar keskin olsa rüzgarın
beni bu dertten kurtarır mıydın? ,
bazen unutuyorum sen sehri nuhsun
Merhamete bile merhamet edensin
bunu bilmiyormuş gibiyim bazen..

12 şubat 2012