Fener Şiiri - Kâmil Şenol

fırtınaya tutulmuş dizlerim
teknenin kaptanı da miçosu da benim
rotamız gökyüzü, yelkenler fora!
titriyor dümen dalga bordaya vurdukça

son limanda bıraktık aşkımızı
denizin tuzuna bıraktık esvabımızı
çırpınan sular küpeşteye doluyor
dört elle yapıştık tulumbalara
cılız kollarımıza martılar gülüyor

ufukta bir ışık yanar gibi oldu
içime ılık bir umut rüzgarı doldu
teknenin burnunu çeviresiye o yöne
ışık da umut da birden kayboldu

denizin ortasında yalnız bir gemiciyim
teknenin kaptanı da miçosu da benim
hem geminin kendisiyim hem kudurmuş denizim
fırtına değil belki ama
ufukta yanıp sönen deniz feneriyim