Köleci dönem gerçekleri karşısında, erken döneme değin, tüm anlatımlar; müzelik duruyordu. Erken dönemin dili; efendiye de, köleye de; bambaşka bir dünyanın yansıması gibi groteski geliyordu. En temel argüman zihinlerin, söylemlerin ve tutumların köleci (kulcu) anlam ilişkilerini ezber ve alışma etmeleriydi.
Bu nedenle kişiler söze canım efendim, efendim. Bendeniz kulunuz, köleniz. Ben falanın kuluyum. Ben değersiz bir kulum. Benim sahibim… kullar içinde bir kulum. Vs. deyişler bağlılıktı. Düzene inanmışlık ve erdemdi. Bağlılığını (kulluğunu, köleliğini) açık açık söyleyen kişiler erdemli ve imanlı kişiler olmakla ahlaklı kişilerdi. Kulluğunu yadsıyanlar lanetlik ve ahlaksız kişilerdi.
Kölecilik ana ilke oluşla; mülkün sahibi olan bir mana anlamasına atıfla vardır. Ve mülkün sahibi olan mülkünü dilediğine dilediği gibi keyfi oluşla dağıtmıştır. Kimin zengin (efendi) kimin kul (fakir-köle) olacağı evvelden takdir edilmiştir. İşte bu tür takdirler de karşı konulamaz bir kaderdirler.
Erken dönem somut ilişkiler üzerine bir meşruiyet ve anlama iken, köleci dönem somut ilişkileri soyut ve doğma üzerinde çevrimletme ile anlaşılmaz, akıl erdirilmez olmuştu. Ancak iman etmekle iyi bir kul ve güzel ahlaklı olunurdu. İyi kul olanlar bu dünyayı ve özelliklede ahiretini kurtarmışlardı. Bu nedenle bu dinler erken dönemin ittifakı süreçlerini “tufanlar“ oluşla anlatan, kurtuluştu dinlerdi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta