Felsefe Taşı Şiiri - Orhan Tiryakioğlu

İnsanı seviyorum, kötülük koksa bile yüzü
Çayımdaki şekerin vahşi tadında bile insanlık var çünkü,
Kelebeği düşüren, kuş avlayan yırtıcı çocuk;
yine de beşer.

Sazı çalan da, kulak kabartıp dinleyen de,
Oynayan berduş, dağıtan serkeş de
hep insanın oğlu;
Her ne kadar kendinden geçmişse de sarhoş.

Güneşli bir günde, belki bir çınar dibinde
Düşünecek bir dimağ bulur insan bir zaman;
Birdenbire evreni hatırlar
ve sancısını doğumun.

Ne kadar unutkan olduğundan dem vurur,
Bazen felsefede yücelir, akıl yürüterek insan,
Bazense küçülür; hayvanlara eş görünür.

Ben;
doğumu, insanı ve ölümü sorarım,
Geçip gittiğini görür, anlarım sonsuzluğu,
Evrenin başını, ararken maddenin kaynağını,
Ve bulurum.

Eğer ilim varsa bir insanda,
anlamıyorsa bu hayatı,
İlim yoksa da;
paylaşmıyorsa ekmeğini sofrada,
İnsanlığın anlamı ne o zaman,
kim bilecek evreni?

Ey beşer gardaş,
Beyhude işler senin neyine?
Felsefe taşını parlat, yosun tutmasın ha!
Elalemin hengine dalma,
Git kendi cengine…

25.06.2000