Felekle Yarış Şiiri - Osman Aktaş

Feryadım yanan kandil gölgesi gülümsüyor
Beni Tanrı önünde ezip büzüyor felek
Pek kirliyim muhakkak çok da günah işledim
İmbikten geçirerek beni süzüyor felek

Beğenmez olmuş insan insanın gidişini
Birçok canlı bulamaz yeryüzünde eşini
Yapmaya uğraşırım dünyanın her işini
Benim yaptıklarımı gelip bozuyor felek

İnsan rahat olurmuş genişse eğer mezhep
Uyanıkken düş görmek bana mı mahsus ki hep
Ölü görmek habermiş sebebi bu mu acep
Ben ölmedim ve lâkin mezar kazıyor felek

Öyle akmış ark gibi yağmur yağmış coşmamış
Çiğ girdiği dergâhta yıllar geçmiş pişmemiş
Merhametten payına meğer bir şey düşmemiş
Yaratılmış demeden kalkıp eziyor felek

İnsanın mizacını görmese bile tanır
Kendisi pek arlanmaz herkesi kendi sanır
Taş toprak yanlış yapsa birbirinden utanır
Yaptığından utanmaz bizden beziyor felek

Yeryüzünde çok inat bir âşıkmış bir katır
Kimi dinler kimi de dinleyeni inletir
Fizâhî’ye dert sorma yığınla dert anlatır
Günden güne daha çok artıp azıyor felek

14 Eylül 07
Nilüfer