Felek ile dövüş Şiiri - İlhami Arslantaş

Şu köhne dünyanın kahrı zulmünü;
Çok direndim çekemedim ey..! oğul.
Dişe diş dövüştüm felek ile ben;
Sökemedim bir dişini ey.....! oğul.

Sakın ha yeltenme böyle bir işe,
Felek ile girme yakın dövüşe,
O kazandı her dem bense bir tuşa,
Yıkamadım çok denedim ey..! . oğul.

Ben keskendim ama o esah vurdu,
Ne zaman kaçtıysam karşıma durdu,
Köreldi bedenim dert başa sardı,
Çakamadım kazık gibi ey...! oğul.

Ne imiş bu ümmet ne imiş kulluk?
Baştan eksik değil kerkenez,çulluk,
Namuslu aç sefil, namertte bolluk,
Yakamadım ben insanı ey....! oğul.

Namerdi mert diye üstümde saydı,
Bir feryat eyledim el,alem duydu,
Gözümü çıkartıp karşıma koydu,
Bakamadım iki gözle ey....! oğul

Sızladı vicdanım, ürperdi tüyüm,
Kelepten sağıldım hep süyüm süyüm,
İlhami'yim körüm hem de kör düğüm,
Takamadım kör iğneyi ey....! oğul.