Düşünceler hep yalnız, yalnızlıklarsa bayat,
Sessizlikler silahsız, ölüme mahkum hayat.
Kör olası matemler! Bana mı garazınız?
Sevgiler yokluk çukurunda, sanki nefrete inat!
Ben miyim felaketin acımasız tellalı?
Görünmüyor iyilik insanlık yok olalı.
Bir yanda sefalet var, elbiseler yamalı,
Öte yanda beyni yama tutmaz kodamanlar!
Demet demet insanlık süpürülmüş çöplüğe,
Sönmüş kalplerde insaf ateşi, dönüşmüşüz küllüğe,
Hayat öpücüğü gerek bencilleşmiş ölüye,
Yüreğine insaf kurşunu döktürmeli insanlar.
Merhamet acıtıyor yaralı mideleri,
Umursamaz olmuşuz körpecik fideleri.
Korkutmuyor kimseyi masumların ölüleri,
İçlerine korku tüneli açtırmalı insanlar.
Kayıt Tarihi : 17.3.2009 20:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!