Felaket Kadınlar Şiiri - Mustafa Bayar

I.

Bunlar felaket kadınlardır, bana inan.
Eline değdiği an birinin eli,
kendini yatakta bulursun.
Tenleri soğuktur bakışları gölgeli,
kollarında tarumar olursun.
Anlarsın sarılıp bir sigara yaktığın zaman,
bunlar felaket kadınlardır, bana inan.

Bunlar felaket kadınlardır, bana inan.
Dudakları çok başka bir dudaktır,
öpünce seni beş kişi öptü sanırsın.
Gözleri terk edilmiş birer sokaktır,
her köşe başında sen utanırsın.
Parmak uçlarıdır sırtında izleri kalan,
bunlar felaket kadınlardır, bana inan.

Bunlar felaket kadınlardır, bana inan.
Geçmişten bir anıdır duyduğun sesleri,
hepsinin mutlak bir sahibi vardır.
Sanma boyuna posunadır bu hevesleri,
aşkları cüzdanının kalınlığı kadardır.
İsimleri de gülüşleri gibi hep yalan,
bunlar felaket kadınlardır, bana inan.

II.

Bunlar felaket kadınlardır, bana inan.
Kim bilir ne mülteci hayaller kurarlar,
en güzeli bile birinin tapulu malıdır.
Sokaklarda senin gibi eğreti bir aşk ararlar,
hepsi günde en az iki kişi bulmalıdır.
Bedenleri çoraktır gönülleri talan,
bunlar felaket kadınlardır, bana inan.

Bunlar felaket kadınlardır, bana inan.
Kirli paradır acılarına tek şahit,
sorsan hepsi memnundur işinden.
Ama gökte özgür bir bulut gördükleri vakit,
aslında takılıp gitmek isterler peşinden.
Düşünürsün onlar daha mı az insan,
bunlar felaket kadınlardır, bana inan.

Bunlar felaket kadınlardır, bana inan.
Günler sonra yolda görürse seni onlardan biri,
kafasını çevirecektir görme diye gözyaşını.
Ruhlarına kadar sinmiştir yaşamın tüm kiri,
çaresiz eğecektir bu hayata başını.
Pişmanlıktır ağladıkça gözlerinden akan,
bunlar felaket kadınlardır, bana inan.

(Hercaî)