Felah Şiiri - Hasan Turgut

Ne insanlar tanıdım,insanlıktan yok eser.
Şeytanlık düstur olmuş hay maşallah maşallah.
Dilleri bıçak gibi sussa bile hep keser.
Bıktırdinız sonunda tüh illallah illallah

Konuşunca batıyor saplanmış balçık mile .
Anlatsam yazmaz kalem gelmez hiç biri dile.
Destur edinmiş zaten özü hurda ve hile.
İblis hep mesaide gönlü olmuş karargah.

Mal mülk derdine düşmüş onlara her yer cennet.
Bir gram iyilikten eder bin asır nefret.
Ruhu pis kirle kaplı özde yok zerre Saffet.
Dilde hayır duymazsın sözünde yok Bismillah.

Kırk kapıyı tokmaklar zerre dokunmaz hayrı
Bir tek kendine yaşar kendisi tek ve ayrı.
Kasa kiler doludur vermez tek zerre darı.
Yetmez derse saşmayın alır vermez ma'zallah.

Yok ruhunda bir nebze yüce Allah korkusu .
Dalmış ta hülyalara yalan dünya uykusu.
Özünü kir kaplanmış,kalmamiş ar duygusu.
Sorsan cevap veremez yolun izi simsiyah.

Bilme sonun sonunda neler bekler cesedi.
Kibir ve gurur ile şiar etmiş hasedi.
Almaz ölüp gidenden icazeti ibreti.
Dünya hayatı sanki ebedi ikametgah.

Gelse yine dünyaya benim der yine vermez.
Bağa girse çal' derip zerre olsun gül dermez.
Bakar kördür kendinden başka kimseyi görmez.
Şerre bulaşmış çıkmaz, belli yolu, güzergah.

Olmaz katrandan şeker uğraşmayın boşuna.
Ne yapsa ne etse boş, birşey gitmez hoşuna.
Dönmüş fırıldak Topaç, bakmaz hödük yaşına
Toprak bile taşırken der illallah,illallah .

Bu hal nereye gider çözüm nasıl ulaşır.
Aleme bela olmuş sağa sola bulaşır.
İnsan deriz kul deriz, sonuçta yürek taşır.
Döner hak yoluna da felah bulur inşallah.