Fedayi Şiiri - Hidir Kalay

Fedayi

I.

Hatırlarmısın?
diyeceǧ im ama...
sen hatırlamazsan hayat biter be,
Edayi.
benim hatırımda göze yolu eviniz,
fener maçlarının radyodan heyacanı...
sonra ben vazcaydım o takımdan,
fırsatçı Cemil faşist çıkmıştı sonunda,
ben çar$ı’ya karıştım,
korsana koşmuştum
siyah-beyaz resimlerde...
Hepimiz gök kubbenin altında
yeni
bir dünyanin harcını karıyorduk.
Usta-başlarımız ne kadarda sevecendi deǧ ilmi,
koruyordu bizi ve çocukluǧ umuzu...
Senin ile FEDAYi nin kardeşliǧ indeki AȘ K gibi
kardeşlerimiz oldu hep.
kimi bizle yaşıt,
kimi az,
kimi bizden daha yaşıt...
biz cocuktuk,
cesur oyunlar oynardık
ürkek ama özgür..
Fedayi’lik serde imtihan...
hayat sorusundan hep devrim cevabı cıkartan
saǧ laması temiz

II.

Ben bizi cok sevdim,
cok biz hissettim
ne iyi ettim,
nede iyi etmişiz...
ben sizinle koştum
bir kelebeǧ in ardindan,
nefes nefese
ömrü kısa,
olsun
renklerini gördüm ya.
bir ucurtmaya vuruldum
gökyüzüne mey’l ettim
yere çakıldım
olsun
rüzgarı kendime kısrak ettim ya,
ne iyi ettik
hepimiz çocukluk ettik
olsun
ne güzel birlikte koştuk ya

III.

70’li yillarin ortasinda
-76 yili idi zannedersem- çekildi bu resim.
Ben orada idim.
Evet Resmin tam ortasında
kitapçı İsmailin oglu Cengiz mavi takım elbisesi ile
elleri cebinde resmi çekene poz veriyordu.
Bu HOZAT tebrik kartını kitapçıda yıllarca sattı.
Resimde Cengiz’in saǧ tarafında, dönük sırtı,
kot pantolonlu,
ziraat bankasına doǧ ru yürüyen
çocuk ise BEN’im.
Çocukluǧ umun gençliǧ imin HOZATi işte bu.
TEMiZ, DURU, PARLAK. SEVECEN...
Çocuk ama DiRENÇGEN, MÜCADELECi, MUHALiF,
ÖZGÜRLÜKÇÜ
bir gençlik nesli bu meydana hep
damgasını vurdu o yıllar.
Burda başlayıp
ölümsüzleşen nice halk kahramanı görüyorum,
sanki resim donukluǧ unu terkediyor,
ansızın eski tekel binası ile belediye arasından
bir korsan yürüyüş iniyor
cumhurriyet meydanına...
Nurettin GüLER devrim andı içirtiyor...
Tüylerimiz diken diken...
Polise Jandarmaya aldırmadan...
FEDAYi KELEŞ geçiyor resimden,
HIDIR ASLAN, Konos HASAN GÖK geçiyor
tek yol devrim diye diye.
Zeynel ABiDiN CEYLAN
terzi dükkanından cıkıp katılıyor sessizce aramıza...
Ali ATEŞ tek tabanca yine koca şehirde
Ve nice anıtı dikilesi
çocukluk arkadaşlarım
cıkmış meydana DEVRiM haykırıyorlar...
Onurluyum!
BUGÜN FEDAYi KELEȘ ’in ölüm yıldönümü...
çocukluk arkadaşım,
Puxami’lim,
Hozat’lım, Dersim’lim,
DEVRiM yüreklim ışıklar icinde uyuyor!

IV.

‎ ... ne yapayım...
eylem meydanı,
bizde yürüyoruz yasal yasal,
sırtımızdan deklanşöre basılmış,
kıleşe daha elimiz deǧ memiş,
daha NURETTiN topaǧ a düşmemiş,
ZEYNEL ABiDiN henüz ütüyü vucuduna sürmemiş,
daha konos HASANın sesi daǧ ı taşı çınlatmamış,
henüz FEDAYi’nin bıyıkları terlememişti,
HIDIR ASLAN son çayını içip sehpaya ip dizmemişti
ve HOZAT geçmişin ve geleceǧ in tarihine
poz verirken hüzünle gülümsüyordu..

V.

12 Eylül’ün işkencehanelerinde direnen bir genç
ögretmen,
Devrimci,
çocukluk arkadaşım... Kanserden 2 yil önce öldü...
En gencimizdi,
en akıllımız,
en çok çocuk kalmayı hakedenimiz...
koşun çocuklar kurşun eritmeye çaǧ ırıyorum diye
haykırırdı çocuk coşkusuyla bir ozan,
ve biz koşardık,
o uçurtmanın peşinden...
çocuktuk,
uçurtmaları vurmuşlardı ve içimiz kanıyordu...
uçurtma olup bayram yerine çevirmeye
uçtuk gökyüzüne,
kimimiz tel örgülere takıldı,
kimini vurdu hain bir avcı,
kiminin çıtası kırıldı,
rotası sarsıldı...
kimi topraga düştü,
tohum olmak topraǧ a, filiz onlardan secildi...
başak zamanı çıkıp gelecekler,
bire on verecekler.
biliyorum.
gelecekler...
biliyorum.
bire ON FEDAYi
...

HIDIR KALAY

12.02.2012