Fedakârlık Şiiri - Şerife Çoban

Bugün yalnız kalınca şöyle maziye daldım,
Annemi ve babamı, Aliş’i hatırladım.
Biz dokuz kardeştik en küçüğümüz Ali;
Ali; şen, tatlı çocuk her haliyle sevimli.
Dokuz kardeş olunca haliyle zorluk çektik,
Bazen öyle olurdu ki bir elmayı bölerdik.
Her şey kıt olunca daha da bir güzeldi,
Paylaşıp yenen şeyler daha bir lezzetliydi.
Zavallı babacığım dokuz çocuk okuttu.
Bazen normal olsa da bazen parası yoktu.
Annem de çok çalışır, arı gibi durmazdı,
Çocuklar mutlu olsun ataya dokunmazdı.
Bir gün babacığım bize haçlıklar verecekti,
Cebine bir el attı, ancak bir lira çıktı.
E haliyle bu para hepimize yetmezdi,
O da en küçük diye Ali’ye harçlık verdi.
Ben birazcık üzüldüm, haliyle okul uzak;
Yaya gidecek idim her zaman bu böyleyken,
Evden hızlıca çıktım, yürüdüm erken erken.
Duraktaki arkadaşlar yetişemezsin derken;
Yolda bir lira buldum, acaba bu kimindi?
Baktım Aliş koşuyor bu para Aliş’indi.
Hemen koştum peşinden parayı vermek için.
Dedim söyle küçüğüm” parayı attın niçin? ”
Dedi “okulum yakın, ben yaya da giderim.
Hem ben öğlen evimde yemeğimi de yerim.
Ama sen uzaktasın, yemeğe gelemezsin;
Aç kalırsan ablacığım dersi öğrenemezsin.”
-O zaman vermedin de neden yere bıraktın?
Dedi; ” biliyorum sen, bu parayı almazdın.”
Gözlerim dolu dolu ardından bakakaldım;
O gün, gün boyunca olanlara hep daldım.
Kalbimde bir iz bırakan andım bu hatırayı;
Hâlâ saklarım ben o özel bir lirayı.