Fedai Şiiri - Sait Hilmi Bulut

Pus içinde, vaveyla dolu gönlümde sen.
Baharlar vardı, güneş...
Menekşeler açmıştı ellerinde.
Mor, siyah bulutlar dağılmış,
Öyle bir sıcaklık gelmişti
Sanki hiç üşümeyecekti aşk.
Uykusuzluğun anlamıydın sanki.
Gece üçte, dörtte, beşte...
Güneşe karşı kapanmaya mahkum gözlerim,
Mana bulmuşlardı kızıllıklarına.
Ne kadar az uyku,
O kadar hayal.
Ne kadar hayal,
O kadar sendin.
Yastığa koyunca başımı gelir,
Gün doğarken giderdin.
Bense geceleri bekler, gecelerde seni severdim.
Ağlardım bazenleri.
Her göz yaşım bir yıldıza tekamül etti.
Aşk mağrur...
Mecnun, Ferhat yahut Kerem yahut Talât misali.
Sen hınzırca bir tebessümde bulunurken,
Yıldızlar parlıyordu geceleri...
Bitmesi gereken şiir misaliydin sevgilim.
Hayal değil gerçek olmalıydın.
Gecelerde değil yanımda.
Matemin bir nüshası, bir bukle sevdasın şimdi.
Kırık bir mısra, eski bir musiki belki.
Ardımı döndüğüm esrar, mühür vurduğum bir bab.
Şimdi onca hayal, onca hatıra, o güzel sevgi...
Her şey silindi.
Şimdi yıldızlar söndü.
Şimdi fincana kahve koyma zamanı.
Elveda...