Fecre Mektup - İnşirah Şiiri - Ahmet Kar ...

Nereye giderse gitsin, kendine dönüyor insan, özüne, kalbine.
Sitte-ti eyyamdan gelen bir düzen, Hz. Adem’den haşr sabahına kadar devam edecek bir hikmet tecellisi belki de!
Zira topraktan gelip toprağa gidecek olmamız da bu döngünün içinde.
İnsan diyorum, Allah’ın yeryüzünde halife kıldığı, en üst mertebeye yerleştirdiği varlık. Bir imtihan vesilesi dünyaya gelişi, başladığı yere dönerken yani bir kalp atışıyla varlığını ispatlayıp kalp atışının durması ile sona eren bir kervan içinde yolun başını da bilen sonunu da bilen.

Her nefeste bir telaş, her kalpte bir nifak, her kelamda bir isyan, her adımda bir korku olmuş beşerde.
Kimi gaybın bilinmezliğiyle telaşlanmış,
Kimi yapılan kötülüklerden kalbine nifak sokmuş,
Kimi taşıyamayacağından fazlasının nasip olmayacağını unutup isyana boğulmuş,
Kimi yaptıklarının aynısını yaşayacak olmanın korkusuyla yanmış tutuşmuş.
Unutup kendinden öncekilerin yaşadığı zulmü, bir dirhem dertle dertlenir olmuş.

Ey insan;
Kor ateşler üzerine yatırılmış Hazreti Habbâb’ı hatırla.
Kızgın kumlara yatırılıp üzerine koca koca taşlar koyulan Bilâl-i Habeşî’yi hatırla.
Hasıra sarılıp duman ile işkence edilen Zübeyr bin Avvam’ı hatırla.
Kanlar içinde kalan Ebu Zer’i hatırla.
Sen de onlar gibi Allah’ın yeryüzünde Halife kıldığı varlık değil misin?
Hangisinde telaş, hangisinin dilinde isyan, yüreğinde korku vardı ki?
Ey insan;
Özünü kainatın mücizesi olan kalbinde ara, kalbini Rabb'inde.
Vesveseye kapılma, kulak ver Rabbinin tecellisine.

Bak ne diyor Rabbin;
“ Elem neşrah leke sadrâk.
Ve vada’nâ ’anke vizrâk.
Elleziy enkada zahrâk.
Ve refa’nâ leke zikrâk.
Feinne me’al’usri yusrâ.
İnne me’al’usri yusrâ.
Feizâ ferağte fensab.
Ve ila Rabbike ferğab."