Fecire Şiiri - Hasan Celalettin Çelik

bir sen mavi sularda ışık
gölgesinde Temmuz'un Sonbahar
ağlarken yüreğim zemheri
çığlık çığlığa yokluğuna vurgun.
Kimbilir ne yaman hayatlar yaşadık
umutlara dair Dersim'in
kahrını çektik yoksulluğun
ahh ettik koyaklarında
yaşarken Munzur'un.
Yüreğimi bırakıp geldiğim yerin
çok uzaklarında
betonlarla çevrili yeditepeli şehrin voltasındaki
yapayanlız tutuklusuyum ben
ve dahi anamı toprağına bırakıp
böyle yapayanlız kör sokaklarında bahtsız
kör kütük Munzur hasreti çektirdiğim
anaların en ezilmişi Fecire.
Şimdi seni karatopraklar sarar
beni ihanetler
dönüp arkama bakarken
seni düşünmedim sanma
düşündüm seni hayatımın yılmaz bekçisi
dizlerimin bağı,ömrümün sebebi,
ben Okyanus'ta bir damlayım
bedenim yaprak
savurmasın diyedir rüzgar
gövdene böyle tutunupta kaldığım.
Demiri tavında döverler
çelikleşsin diyedir
ömür ihanetlerle iç içedir
belki adam gibi adam çıksın diyedir.
Fırtınalar kopar yüreğimde
bir meri keklik üşür koyaklarında Munzur'un
öter yamaçlarında üç adımda bir
oyy daye ez bımıri
oyy jukekam.
Bunca diretmişliğim onurumdandır
sana vurgunum yalanım varsa
ömrümce böyle dalsız budaksız kaldıysam
duvar diplerinde amansız hasretlere
yenik düştüysem
bilki senin hasretindendir.