Fecir Şiiri - Zeynep Örs

FECİR

Aydınlık,yalnızlık,huzur.
Hüzünlü bir tan vaktindeyim şimdi.
Kulağımda en az ruhum kadar hüzünlü bir melodi.
Sar sar başa sar.
Etraf da yine en az benim kadar sakin.
Bu vakitler kirlenmişliğin en el değmemiş hali.
İnsanlar az.
Arabalar az.
Kuşlar bile az.
Sahi,kuşlar bile az.
Tek tük kuşların ardında,üzeride,ötesinde gök.
Gök,göğün yüzü,gökyüzü.
Bakışlarımı kilitliyor kendine.
Renkleri öyle masum, öyle çekici,
Öyle baş döndürücü,öyle dinlendirici.
Evler,camiler,ağaçlar,yollar,elektrik direkleri,
Hafif hafif aydınlanıyor, yükseldikçe güneş.
Ne de olsa güneş her gün yükseliyor.
Her gün, gün oluyor,gece oluyor.
Ritmi asla bozulmadan, bu böyle hergün devam ediyor.
Değişmeyen,bozulmayan ve durdurulamayan
Bir bu kalıyor,rakibi yok adı zaman.

İşte şimdi kalemim yazmamaya meylediyor.
Kuşlar arttı.Arabalar arttı.Sesler arttı.İnsanlar arttı.
Renkler gitti.Renkler,şimdi her zamanki gibi.
Güneş iyice yükseldi.
Çoktan evlerin camlarını,yapıların metal yüzeyini parlatmaya başladı.
Zamana yine engel olunamadı.
Akış yine durdurulamadı.
Kirlenme başlıyor.
Vahşi işleyiş hakimiyeti eline alıyor.
Madem öyle,
Hemen ayaklarım hareketleniyor.
Kalemim kapanıyor.
Koza hali başlıyor.
Benim gibiler için,
Gitme vakti.