Düşünmüşüm2 Şiiri - Atasoy Caner

Çocuklar ağlıyor ben şiir yazıyorum
ama ne yapayım beni de bir tek bu susturuyor
avutmak daha doğru kelime
bebekleri güldürmek daha doğru
belki hiç oksijen vermemek

dünya çöplük tek temizleyen hayal gücü de yavaş yavaş kir paslanırken
gün saydığımız günden beri sanırım yıl ikibinyirmi
başlatma isana
sanırım bu romantizm artık bitmeli

benimde kanım artık dökülmeli

oluk oluk

bu yüzden bu cesaret yazımda
son yazım son kışımda
bu karmaşıklık bitecek gibi ve ben ölünce üşümeyeceğim
bu dünyaya bir çocuk

asla getirmeyeceğim

tarifi tasviri imkansız
anlatabildiğim kadar adaletsizliği
en acısı sarhoşluğu
anlamsız ihtirasların yok etmesi dünyayı
ve insanın artık sembolikleşmesi
insanın aynılaşması ve aynaların kifayetsiz ifadeleri
anlatıyorum aynılaşmaya karşı verdiğim bu savaşta biliyorum ki ben de istediğimi elde edemeyeceğim
bişey var
bir eksik varoluşta
özellikle de insanın varoluşunda
o
o boşluk hiçbir zaman dolmayacak
o bilinmezlik
nefret tanrıları yaratmaya devam edecek
bu romantizm artık bitmeli
tanrılar sevgiden güçlüler ise
bu dünyaya bir minicik bebek getirmemeli

tecavüz edilmişse bebek doğup büyüyen kadınlara
öldürülmüş yakılmışlarsa
denizlere atılmışlarsa dağlara
o dağlara artık iyimser şiirler yazılmamalı
hayvanlar zevk uğruna öldürülüyorsa
insanlık aç bırakılıyorsa
ve yöneten insan dünyayı sevgiyle yönetemiyorsa
yönetemez ki
eksiktir insan
güçlü olanlar daha da eksiktir
aşağısı hiç görünmez

bu savaşlar hiç bitmez

ama

bu romantizm artık bitmeli

dünyaya bir bebek daha

asla getirmemeli