Yapamıyorum,affet
Düşüncelerim sığmıyor artık zihnime.
Yorgunluğum gömülmüş.
Bilinmedik okyanus derinliklerine,Denizlerden korksam da.
Sığınabileceğim tek mabet ora.
Gittikçe yok oluyorum,
Nice kuşlar uçurdum sana.
Dönmediler geriye.
Unuttular galiba beni,yoksa gelirlerdi.
Kopmaya yakın bir yaprak misali,
Savrularak düşüyorum sana.
Rüzgar getiriyor galiba sana doğru.
Seni o kadar büyüttüm ki içimde,sığdıramıyorum artık.
Her gün büyüyen bir alev,her gün katlanan bir yangın.
Sana gelen her kapım kapalı,açamıyorum.
Ölüm insana ne kadar yakınsa o kadar yakınım sana ama dokunamıyorum.
Ölümün bile güzel olduğunu sana bakınca gördüm.
İnsan gerçekten celladına aşık oluyormuş.
Deniz kıyısında bir balık yakaladığınız ilk anda,
onu elinize almak ve hissetmek istersiniz.
Dersiniz ki,o artık benim elimde,bırakıp gidemez.
Ama gider.Hem de öyle bir gider ki…Böyle,
bir anda kayıp gider avuçlarınızdan.Siz onun güzelliğinin büyüsüne kapılmışken,o çırpınır ve onu tutan bütün zincirlerden kurtulur.Fark etmeden onun gitmesine izin verirsiniz.
Ruhunuz duymaz.
Sessizce bakıyorum uzaktan,görecek mi acaba diye..
Karanlığın bile görmediği bir gölgeye kaçtım,bekliyorum..
Herkesten uzak,hayattan kaçmış,tek başıma oturuyorum..
Yeni bir dünya kurdum burada kendime..
Artık yeni evim burası..
Her ağladığımda,her güldüğümde,her korktuğumda buraya kaçıyorum..
Bugün de yarın da aynı.
Yine sen,hep sen,hep sen.Değişmiyor artık alışkanlık.
Zindana atılmış gibiyim,elim kolum bağlı,hiç bir şey gelmiyor elimden.
Her saniye ağlamaklıyım,çocuk gibiyim.
Nemli gözlerle hep yolunu gözlüyorum hayat penceremden.
Her şarkı da seni aramak.
İnsanın bazı şeylerini elinden alınınca ne yapacağını bilemiyormuş gerçekten..
Nasıl davranacağını,nasıl konuşacağını,en basiti nasıl hitap edeceğini bile bilmiyormuş..
Belki de bu yüzden elime yüzüme bulaştırdım..
Uzaklaştım kendimden..
Duvarlarımı aşmaya çalıştım ama onu da beceremedim..
Özledim bazı duygularımı..
İçimde kuru dalda tek kalan yaprağın yalnızlığı var,
Kopar,düşer ama ne zaman olur bilmiyorum
Yangın mavisinin ateşi büyük,içine çekiyor insanı
İnsan ateşe sığınmak ister mi,ben istedim..
Yandım,küle döndüm, rüzgar savurdu küllerimi..
Bedenimin her hücresi sana çağırıyor,ille de sen..
Kapına ‘papatyalar’ bıraksam
Anlar mısın hislerimi ?
Çözer misin davranışlarımdaki gizemi ?
Fark eder misin sende,korkularımdan kaçtığımı?
Göz yaşlarıma bir türlü hakim olamadığımı.
Kavuşamadığımız her gün için diker misin kapının önüne günden güne ‘papatyalar’ ?
Baktıkça derinlerde ki maviyi gördüm.
Üzerinde masumluğun izleri vardı.
Şehir şehir aradım seni uykusuzluğumda
Rengarenk olur dünyam sen bana baktıkça.
Anladım ki deliler gibi aşığım ben sana.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!