Bir fayın orta yerinde oyunlar oynardı hayat. En yüce dileklerine murat aradı.Bir düşün kıyılarına kurdum İnegöl’ümü.İnmeyen acılarına belkiler ekti çocuk düşlerinden.
Rengârenk çiçekler ekti mutluluklara,büyüyen bir umut kadardı yüreği.Paris’te yaşayan sosyal bir ailenin dört kardeşten en küçük kızdı Mihrinaz..Ay sancılı,an yaralı,günler kendi kanında akıyor gibiydi.Babasının yeni aldığı Jiple İnegöl’e dedesine geldiler.
Bir ışıltıyla göz kırptı, mutluluk, hayat kendi eksininde dönüyor, her şey güzel,yaşamak kendi vatanında biraz tatlı oluyormuş. Mihrinaz henüz on bir yaşında.Gözlerinden acılı bir gelecek güneşleniyordu sanki.
Gündüz üç kardeşi ve annesiyle birlikte sahilde yüzdüler, güneşlendiler.Kumdan oyunlar oynadılar.Erkek kardeşi Bilal,kumdan 5 kişi yapmıştı.Sahilde herkes müze gibi onun yaptığı kum adamları görmeye geliyordu. Bilal,bir an kendisini mimar sandı.Paris’te çok Türkçe konuşamadıkların kıt Türkçesiyle bir şeyler anlatmaya çalışıyordu.Gündü,kum kale ve kum adamlarının yanında uyumaya başladı. Uzaklardan bir dalga özlem olup haykırdı, ansızın gürledi.
Her yer bu çılgın dalganın esiri olmuş,ne şezlong kaldı, ne havlular, dahası sahil sahil olmaktan çıkmıştı.Yaşlılar hayret içinde kalmışlardı.Bu şimdiye kadar görülen en büyük dalgaydı.Herkes,şaşkın,herkes kendini kurtarma telaşında.Bilal yaptığı kumdan kalenin arkasında ,kaleyi kuruyan 5 adamıyla uyuyordu.Annesi telaşla onu arıyor.Bilal yoktu.
Zaten dalga her yeri yağmalamış,acıların posta kutusunu bırakıp gitmişti.Kimse bunun farkında değildi.Bilal dokuz yaşında ve haber alınmıyor.Annesi,bütün çığlıyla ağlıyor.
Sessizliği çarptı siyah anlara, gündüz acılar içre açılar yorgun bir ölüm bekliyordu her anı. Bilal yok,herkes seferber.Bilal yok..Dalgıçlar,babası Hazar,İstanbul’dan geldi.Herkes arıyor, dalganın bıraktığı taşlar arasında,her yerde aradılar bulamadılar.Dalga denizi kirletmişti,derin bir fayın ağzı açık kalmış gibiydi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta