Fâyeem Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Bu gece bir telaş başladı gönülhanemde
Sanki kayıplar ülkesine gidiyorsun
Gidip dönmemek var fâyeem.

Hüznün içimde,gözlerimde eriyorsun
Kıvranıyorum sensizlikten,
ne görüyor,ne duyuyor
nede soruyorsun
Ah hep bu yorgun kalbimi yoruyosun fâyeem.

İçim karakış sanki zemheri
Ellerinle verdin içiyorum zehiri
Bu yasta bana reva gördün derdi kederi
Isyanımın ucuna astım sensiz Qaderî
Tufanında Alabora oldum fâyeemm

Bilmezdim !
Hasretin,özlemin içimde isyana dönüşeceğini
Bilseydim sevmezdim
hep böyle yokluğunla gideceğini...
Dudaklarımda sıcaklığın
Avuçlarımda tenin
Sen işin haylazındasın ama
Sende tutsak olan benim fâyeem

Her kûçe başında hayalinle ben
Yıldızlar ışığında el sallayıp gülersin
Şimdiden sana olan hasrettimi
bir bilsen
Kara kışı,karanlığı delerde gelirsin fâyeem...

Memoçilo