Fâyeem 2 Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Uykumu böldürdüm resmine baktım
Bir pınar gibi sonsuzluğa aktım
Oda’m öyle ıssız ve sesiz ki
Efkarın bastı fâyeem...
Kalktım yokluğuna cıgara yaktım.

Hayalin ötesinde bir can pazarı
Sanki ellinle kazıyorsun bana mezarı
Sen uykularda gecelerini rüya ile süslerken ahh fayeem...
Benim tutmuş gönlümün ah u zaŕı

Ne bir hışırtı ne bir ses
Öyle derinlerdeyim ki fâyeem
Zor alıyorum nefes
Her hayal edişim oluyor bana kafes

Lâl olmuş dilim bakarım resmine
Yasak koymuşum kendime ve ismine
Isyan ediyorum gecenin bu saatinde
Senin yedi sülalen ve cismine...

Vakit gayri şafak sökümü
Bende güz başladı
sanki yaprak dökümü
Öyle dertler yükledin ki sırtıma fâyeem
Feleğin bile sende kayboluyor hükmü...

İçim kavga halinde haydı uyu der gözlerime
Ellerim uyuştu direttiyor dizlerime
Sen işin haylazındasın fayeem
Can alıcı gibi bakmasın bilirim sözlerime

Seni anlatmaya yetmiyor ne kalem ne kağıt
Içimde debeleşiyor hasret,özlem yakıyor ağıt
Doğ gayri üstüme tüm hışmınla içimde dışımda,
Aşka’a dahil me varsa dağıt

Pıhtılaştı dökülmuyor sözcükler
Yastığım ıslandı oluştu gölcükler
Bir gün gelecek ki fayeem.
Sende ne varsa
Benim için değil
Kibirinden,inadından ölecekler...

Memoçilo