Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
duyarlı yüreğinizi ve şiirinizi kutlarım
Hani bir yakınımızı kaybettiğimizde allah acısını unutturmasın derler...Bende öyle diyeceğim ki bundan daha büyük bir felaket uğramasın yaşamımıza, insanlığa..O acıyı saklayalım kaybettiğimiz yakınlarımızın anılarıyla....Ne kadar zor olsa da..Kaleminize sağlık.....
Allahım bir daha öyle felaketler yaşatmasın.
Çok güzel bir çalışma.
selam ve dua ile.
Benimde o deprem üzerine yazılmış bir çalışmam.
.O Deprem
Sekiz yıl önce bugün olmuştu
Sallamıştı yeri yurdu o deprem
Nice bahçelerim gülü solmuştu
Habersizce gece vurdu o deprem
Gece yarısında ansızın geldi
Uyurken salladı sanki bir eldi
O ne fırtınaydı, ne de bir seldi
Tümden Marmara’yı yıktı o deprem
Deprem olağandı, yapılar kötü
Sanki üzerinden geçmişti ütü
Çürük yapanların bozuktu sütü
Harap yapıları sildi o deprem
Birçok ocakların tümünü sildi
Yıkılan bir değil, koskoca ildi
Herkes bu yıkımı depremden bildi
Çürük binaları yıktı o deprem
Mahir derki yapı sağlam olmalı
Deprem olacak gibi hazır durmalı
İnsan yaptığından huzur bulmalı
Her an geri gelir belki o deprem.
.
Mahir Baspinar
(17 agustos2007)
deprem şehitlerimizin kutsal anısına yazılan bu güzel çalışmanızı beğenerek okudum..allah bir daha böyle acılar bizlere yaşatmasın...başarılarınızın devamını dilerim...kutlarım sevgi dolu yüreğinizi ve saygın kaleminizi...tam puan 100...akçaydan selam ver saygılarımla hayırlı ramazanlar dilerim...sevgiyle ve şiirle kalın...ibrahim yılmaz
duygu doldum üstadım...o kadar bire bir yaşattı dizeleriniz şiirinizi...tam puan
O acımasız afetin acısını duyumsamamak olanaksız ama hüzünle sarmalanmış sevgi çiçekleriyle sarmalanmış dizeler, o meşum deprem gecesinde ve sonrasında yaşanan tüm acılara etkili bir merhem gibi geldi dost yürek, kutlarım. SEvgilerimle esen kalın!(10on)
gözlerim doldu.çok etkilendim.çok güzeldi.
GÖZLERIM DOLU DOLU OKUDUM SIIRI
COK ETKILENDIM MESAJINIZ GÜZELDI SAIR TEBRIKLER YÜREGE
Şiirinizde dile getirmişsiniz efendim,her şeye rağmen yaşıyoruz,kaybettiklerimizi unutmayarak,dua ederek,fakat hayatın bize getirdiği güzellikleri de yaşayarak bu günlere geldik,allah unutturmasın,dilerim ki bir daha bu derece ağır yaşanmasın,paylaşımınız için teşekkür eder,saygılar sunarım.
hafızama kazınan .. yaşanmışları yaşatan...
ve hiç unutulmayacak...
teşekkürler yüreğe...
saygılarımla
ve tam puanla
Bu şiir ile ilgili 57 tane yorum bulunmakta