Aç yelkenlerini kaptan
Yol soğuk, yol fırtınalı, çıldırmış belki bu mavi deniz
Ama yine de bekleme sen bir gece daha,
Al bu şehri benden, beni bu şehirden
Bekleme kaptan gün ağarmasın bir kez daha burdan.
Aç yelkenlerini
BÜYÜLÜ KENT
Yağmur yağıyor İstanbul’a
Mevsimlerden hangisindeyiz hatırlamıyorum,
Gözlerimi dikmişim boğazın sularına,ıslanıyorum.
Öyle ıslanıyorum ki paçalarım sırılsıklam,
Küçük elleri
Küçük mavi bir pencerenin camında,
Umutları camın dışında.
En çok sevdiği çiçek önünde,
Mahallenin çocukları yollarda, parklarda,okulda,
Sonbahar yaprak döküyor
Hüzün kokuyor hava...
Hücrelerime kadar titretiyor bu acı,
Gideceksin ya sonunda.
Düşlerim yalnız kalacak
Ve yatağım çıplak,
Arkasından baka kaldı sessizliğim,
Çığlıklar yüreğimde koptu,
Öyle çatlaklar oluştu ki beynimde
Zaman cellat oldu.
Oysaki nasıl yanardı tenim onun için,
Yatağım nasılda o kokardı,
Güneşin değdiği şehrim,
Küçük bir çocuk misali, ellerinle yüreğime dokun,
Acılarımın ve umutlarımın başkenti!
Başladığım her yolun sonu ol.
Mavinin,yeşilin ve karanlığın resmi!
Bir şehir Yarattım yüreğimde
Senden,
Görkemli evler yerleştirdim içine
Ve parlak düşler.
Birde ucu bucağı gözükmeyen
Bir deniz,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!