Fatoş Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Demek tam bir yıl olmuş, burada oturuyorlarmış.
Ne yapalım, tanışmak şimdiye kadar kısmet olmamış.
Yine de olmazdı, telefon için gelmeseymiş.
Öyle ya, bu gün oldu, kısmet bu günmüş.

Hoş kız doğrusu şu bizim, fatoş olacak komşu.
İsmi neydi bilmem, arkadaşı da ondan geri kalmaz doğrusu.
Kimsin? Nesine gerek yok, şu duvarın öbür ucu.
Yazık, çok yazık, nasılda tanımamışım şu komşumuz fatoşu.

Konuştuk hoş beş sağdan ve soldan derken,
Gene çıktı karşımıza namus, hem de erkenden.
Ben tutucu geçinirdim, fatoş daha tutucu hem de kızken,
Bana bir konferans, alamadım kendimi helal olsun demekten.

Yokmuş annesi, Zonguldak’a gitmişler bu hafta.
Hava kararmıştı, fatoş eve döndü tam saat on da.
Ali beyin notu kapıda,”gelince beni mutlaka ara”
Tekrar çıktı evden, ne konuştu artık bilmiyorum, telefonda.

Derken ali bey çıkageldi, saat gece yarısına yakındı.
Gitti geldi mutfakla salon arasında, misafirini ağırladı.
Sadece antrede ışık vardı, bu akşam salonda yanmadı.
Seksi bir hava içinde fatoş, yeni bir konferans hazırladı.

10.8.1986/İstanbul