Sen gittin
Ama yaşattıkların kaldı
Kokunu artık kollarında değil sokaktaki yabancılarda alıyorum
Belki sokaktan geçen kişi sensindir
Artık varlığın bir yabancıdan farksız çünkü
Şakalarımız gerçekliğe dönüştü
Unuttun mu o geceleri
Özlem ve hasret ile başa çıktığımız o günleri
Şimdi bulamıyoruz birbirimizi
Nasıl başa çıkacağım bu duygularla
Hiç bitmesin
Hep mesut olalım istedim
İçinde fırtınalar koparken sessiz kalırmış insan
Hayat akışına sıkışıp kalırmış
Rüzgarın alıp savurduğu yapraklar gibi
Uçup gidermiş
Dönüşü olmayan o çıkmaz sokak gibi
Sıkışıp kalırmış
Tarihte kekemeleşiyor bazen
Ki o zaman aşktır tek bilici
Aşk ise yürümek gibi bir şey
Duyabilmek kaybolan sesini
Anısı biz isek eğer bu kentin
Unutturduğu türküler biz isek
Hiç adil olmasada hayatı affetmeyi öğrendim
Kırıldığımda her ne kadar karşımdakini kırmaya değse bile “önemli değil” demeyi öğrendim.
Birini ne kadar düşünürsem düşüneyim ne kadar seversem seveyim yine de arkasına bakmadan gidebileceğini öğrendim.
Kandırılmasam da kandırılmayı , unutmasam da unutulmayı öğrendim
Değer sanmıştım ama “Değmezmiş” bunu da öğrendim…
Sen gittikten sonra bir bir yok ettim sana ait olan her şeyi
Önce dudaklarımı kitledim tatlı sözlere sana aittiler çünkü
Sonra
Sağır ettim kulaklarımı o içimi heyecanlandıran sesin karışmamalıydı başka seslere
Kalbimi söküp attım bir başkası sevmesin diye
Hüznün en derin denizlerinde
Gökyüzünde ki yıldızlardın;
Bir o kadar parlak ve de uzak
Kaderin bir oyunu muydu bu bize?
Yoksa o oyun sen miydin aşkım
Gel göreyim o yüzünü aydınlat yine beni sabahlara
Ara yine beni ama kaybolma
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!