Fatma Çolak Şiirleri - Şair Fatma Çolak

ben gölgemi soydumdu karanlığa değmeden
kaf dağına tam bilet aynalardan geçtiydim
maarif bilmez bir kuş sırça kelâm üstünden
süzülünce bildim ki çocukluktu soy ismim

penceremden bakınca incili atlaslara

var git bir cinayet akşamında sına kalbini
ellerinin biri çünkü henüz çocuk çağında
diğeriyse kül doğuran bir yangın mübtelası
nabzını yokluyor sık sık ısrarlı bir sonbahar
ve terkedince uykunu bir lahit sızısına
tam dilinin ucunda baldıran cesareti

evvel göğe bakardık
güneş çalkalanırdı içimizde bin debdebeyle
mühr-ü nebi müjdesi taşıyan kervanlar
ipil ipil geçerdi alnımızdan
çoktan unutulmuş bir yeminin nefti kelimeleriyle
ve senin ham meyveleri olgunlaştıran sesin

kapılar örtülünce iki aşina keman
dağılıyor caddede akşamı yara yara
silahsız bir eşkıya düze iniyor gibi
iniyor gökyüzünden ölümün içli sesi
dağılıyor caddede akşamı yara yara
gurbette kalanların gönderdiği fotoğraf

öyle sahiplenmişim ki seni
çok uzak kalmış bana ellerinin
ağlarken takındığı ziynet
ve bir bulutu resmederkenki anlamı gözlerinin

böyle oldu:

bilmeden küstürdüğüm turnalar bağırdı evvela
bilerek yatıştırdığım delişmen şubat günleri
ve muhteris ağzımla nizamı bozulan çeşmeler hakeza
seslendiler:
dile getir! en iyi uzaktan bakılır dağlara
dağları dile getir uzaklara bakıp da.

hikayenin sonunda vınladı kurşun
ölümün kocatamayacağını bile bile kuşları
dokundu tetiğine sözün kızgın beyzade
bu sır işte böyle ümmi bıraktı bizi
bıraktı bütün sevdiğimiz şiirleri üryan
koyulaşan kan sesi